Inmiddels heb ik een kamer gehuurd bij twee hele aardige en behulpzame oude Vietnameesjes, die helaas geen woord Engels spreken, maar gelukkig wel een beetje Frans. Ik heb mijn beste Frans dus maar weer uit de kast gehaald.

De buurt waar ik woon is wederom een volksbuurtje, maar dan op de Vietnameze manier. Het is er nooit rustig, idereen leeft er 7 dagen per week 24 uur per dag op de straat. Er wordt gewerkt, gekookt, gegeten, gezopen, gesocialized, gehangen en geslapen, wat tot gevolg heeft dat gedurende de dag de straten zich ophopen met bergen stinkend afval. En dat is natuurlijk weer een feest voor de ratten en gigantische kakkerlakken. En dan zijn er nog de ontelbare brommers die zich er een weg doorheen proberen te banen.

Voor een blik van boven op dit buurtje kun je de volgende link volgen. Het huis waar ik verblijf staat in het midden vlak naast het blauwe dak.
http://maps.google.com/maps?f=q&hl=en&q=Ho+Chi+Minh+City,+Viet+Nam&ie=UTF8&ll=10.790694,106.707914&spn=0.003873,0.005659&t=k&z=18&om=1

Ook heb ik al meteen het juiste vervoermiddel gehuurd om te integreren hier: een blitse Honda brommer. Hoewel het niet zeker is dat het ook een echte Honda is. Alles, maar dan ook echt alles, wordt nagemaakt hier. Maar het ding rijdt heerlijk en is ook echt het enige handige middel om van A naar B te komen. Naast dat je als voetganger namelijk gezien wordt als een low-life, is het praktisch bijna onmogelijk je per benenwagen te verplaatsen. De stoepen zittten vol gaten en Vietnamezen met hun hebben en houden, en op straat wordt je van je sokken gereden. En een auto heeft als enig voordeel dat je een airco hebt, want door alle brommers op de weg kun je nauwelijks harder dan stapvoets rijden meestal.

Zelfs de urinoirs op het vliegveld leken bij wijze van ironische grap naar de jaren 70 van de vorige eeuw te verwijzen. Maar goed, ik was in Nam. Aldaar werd ik onthaald op een hartelijk welkom door mijn medestagiairs op het Nederlandse consulaat: Bram en Lize. En een tropische stortbui waar je U tegen zegt.

Maar na een dagje brak op Singapore te hebben gehangen (Klaas Vaak wilde mij maar niet komen opzoeken), was het dan eindelijk tijd om per ijzeren vogel het laastse stukje naar Ho Chi Minh City international airport af te leggen. De eerste kennismaking met Vietnam was ook zoals je hem zou verwachten wanneer Tour of Duty je belangrijkste referentie kader is. Vanuit de lucht waren kleine dorpjes aan het water en veel ondergelopen land te zien. En op het stukje vergaan beton dat het vliegveld heet stonden de Huey helicopters bij wijze van oorlogsbuit tentoongesteld.

En toen was het eindelijk zover, 4 juni vetrokken ik en mijn bagage vanaf Schiphol naar het Oosten. Niet meteen naar Ho Chi Minh (beter bekend onder de naam 'Saigon' in de tijd van Rambo en Tour of Duty), er moest een dagje gewacht worden in Singapore. Gelukkig hadden ze er daar al rekening mee gehouden en een relaxed groot scherm en voetmassage units opgesteld.

Helaas is het mij niet gelukt om mijn online verslag van het leven in zuidelijk Afrika zo consequent bij te houden als ik graag had gedaan. Maar ik vond dat ie in elk geval niet kan eindigen met die onsmakelijk uitziende hoop rundvlees, daarom nog een hoogtepuntje uit Kaapstad.